Gode juledager

Siden sist vi lot høre fra oss her på bloggen har vi feiret jul her i varmen. Det ble veldig koselig, men juletre med julelys og gode greier. Sammen med oss tre på julaften var også de to ettåringene her i Mali, Espen og Johannes. Veldig koselig. Vi har også vært på juleselskap sammen med alle medmisjonærene i Naréna. Nå har vi noen rolige feriedager i og med at vi er språkstudenter.

Min første jul

Topp julegave fra Vidar og Tonje

Ellers har vi funnet oss et lite paradis her i Sébénikoro. Og passende nok heter det Eden Village. Her tilbragte vi hele 3. juledag til stor glede både for oss voksne og for den lille.

Eden Village ligger bare 5 kilometer fra oss, og helt nede ved elven Niger. Her er det et stort, deilig basseng, solsenger, store skyggefulle mangotrær, stille og rolig, og muligheter for å kjøpe seg mat. Dessverre hadde vi ikke med oss kamera.

Du verden så deilig det er å være her! Et sted der vi kan senke skuldrene og bare nyte livet, uten å føle seg på utstilling eller å være redd for hva naboene vil tenke.

Så ”juledukkerten” ble på ingen måte noe is-bad, men et godt varmt bad i stekende solskinn…

Jostein

hvorfor ikke?

Beste spørsmål vi har fått til nå:

"Får en vaksine i Norge mot kulden" ?

Tja... hvorfor ikke?

Julerapport fra Mali

Julebrevene er begynt å ramle inn i e-postkassen vår, og det er virkelig koselig å høre nytt fra hele kloden. Det setter vi pris på.

Foreløpig er vi ikke kommet så veldig langt med vårt eget julebrev, men forhåpentligvis klarer vi å snekre sammen noen ord før høgtiden er over oss. Men det er jo ganske så lite som minner om norsk julestemning her i Mali. Kalenderen forteller oss like fullt at julen er rett rundt hjørnet, og vi gleder oss til å feire en litt annerledes jul som egen familie.

Temperaturen her minner svært lite om jul

Jeg har laget en liten julerapport til Norea Mediemisjon, som kanskje kan være av interesse for andre også. Så klikker du på følgende link, får du høre litt av våre tanker rundt julefeiring i Mali. Reportasjen varer i rundt fire og et halvt minutt.

Julerapport fra Mali

Jostein

Dette er Torfinn.
Ja, det vil seie. Det er det norske navnet vi har gitt han. Han er vår nærmaste nabo. Han driv ein liten butikk vegg i vegg med oss, der ein kan få kjøpt mykje forskjellig. Han har ikkje vore her meir enn i tre veker lenger enn oss og er heilt ny i nabolaget. Han kjem frå Mopti, litt lenger nord i landet, der to koner og seks barn bur.

Torfinn er ein utrulig flott fyr. Han er Fulfulde, og kan heller ikkje Bambara- sjølv om eg nok trur han er mest beskjeden på det området.

Kvar dag må vi bort og helse litt og ”kjadre” litt med Torfinn –og handle litt brød og andre småting. Og er det noko vi lurer på, kan vi spørje han til råds. Dessverre for oss – bra for han- har han reist på ein månads tur heim til familien. Så det er lillebroren som driv butikken.

Torfinn er utrulig snill. Her ein dag før han reiste spurte eg han om han hadde ei vare eg har vore på utkikk etter. Det hadde han. Eg hadde ikkje pengar med meg, så eg sa at eg skulle handle det ein annen dag. Då sa Torfinn at dersom eg nokon gong ikkje har pengar, kan eg berre få varen likevel, og så kan eg betale seinare. Det gjer ikkje noko om det går ein månad. Eg takkar han hjerteleg, men kjenner meg litt flau. Han skulle berre visst alle dei tusenlappane vi omgir oss med for tida. (1000 franc er ca 12.50 kroner, og MASSE pengar for folket i området her). Vi kjøper sofagruppe og andre møblar til mange pengar og handlar importert mat, og så seier Torfinn at vi kan få handle på krita med han dersom vi manglar pengar…
Elisabeth

Begivenhetsrik tur til og fra jobb

Det å være ute i trafikken her i Bamako er på mange vis underholdning i seg selv, og på ingen måte ensformig. I og med at vi så langt har vært dårlige på å legge ut bilder fra tilværelsen her, tenkte vi at vi kunne la dere som leser bloggen få bli med oss på en kjøretur fra kontoret og hjem til huset vårt i Sébénikoro. Det er en tur på 17 kilometer, og er vi heldige tar det oss 30 minutter. Som oftest mer, noen ganger opp til 50 minutter. Vi passerer to markeder, og ellers litt av hvert som du vil oppdage på bildene. Holder du musepekeren over bildene får du tekst.

Vil du ha større bilder kan du klikke på bildene.

Turistattraksjon

Aldri før har eg vore gjenstand for så mykje merksemd. Det er ganske rart å gå frå eit anonymt tilvære til å vere kvartalets store snakkis…

Her om dagen var eg på taket og tok ned klede frå snora. På nabotaket var ei dame (altså ikkje ein unge) som såg meg, ropte noko om ”tobabo” (kviting- det første ordet du lærer deg på bambara), og plutselig kjem det ein skokk med folk for å sjå på meg.

Ikkje like kjekt når dei peiker og ler…

Håper at om ei stund så blir eg enten vandt til det, eller så blir folk vande med meg…

Elisabeth

Hjelp i huset

Etter kort tid i Mali forstår eg kvifor misjonærar har hushjelp… Eg har hatt litt bismak rundt det å ansette nokon som skal vere ”tjenar” for deg, men hadde jo landa på at det sikkert var lurt å ha hushjelp, sjølv om eg i dei 15 åra det har gått sidan eg flytta heimanfrå har klart meg heilt sjølv … Men etter to veker var huset så skittent av støv, at eg brukte (som eg skreiv i ein annan blogpost) evigheter på å vaske eit stovegolv, og all ledig tid eg har hatt heime har eg brukt til å rydde, vaske klede for hand (viss vi ikkje har reist til gjestehuset i byen for å leige vaskemaskina der), vaske opp, etc.etc.

Ting er mykje meir tungvindt her. Vi har ein varmtvannstank på badet vårt (eitt av tre – kva ein no skal med så mange bad), så eg har valget mellom å gå i dusjen og hente vatn til oppvask, eller sette på vannkokaren. Støvet legg seg over alt, og berre få timer etter førre gang ein vaska over eit bord, er det like skittent igjen. Kjøper ein grønnsaker, skal dei klorast og vaskast med filtrert vatn, og vatnet skal gjennom eit filter – som også skal vaskast og kokast innimellom.
Så i går kom Juliette. Det var godt. Ho vaska golv og styrte på i heile går, og i dag har ho vaska klede. Varma vatn i ei stor gryte, og vaska med fire baljer, og hengt opp på taket…

Ei ganske stor utfordring er at ho ikkje snakker fransk – i alle fall ikkje mykje - og eg kan ikkje Bambara. Så det blir mykje kroppsspråk, leiting i bambaraordbok, og nok en del dobbelkommunikasjon. Men allereie har eg plukka opp eit og anna Bambarauttrykk--- nød lærer naken kvinne å spinne heiter det. Så i dette tilfellet må eg berre få opp farta for å lære bambara…

Elisabeth

Ellers heilt nytt av dagen:

Simone Amalie har for første gong truffe barnepika si, Madeleine. Og det verkar som om dei har fått ein god start:

Dei skal tilbringe mange timar saman eit par dagar i veka.